Call me XXIX

Wesołych świąt kochani :D

- Jullian –

Od małego patrzyłem na związek moich rodziców i porównywałem go ze związkami z filmów czy bajek. Rzadkie rozmowy, niezliczone ilości cichych dni, nocne kłótnie, kiedy myśleli, że ja i Kate już śpimy. Myślałem, że tak ma wyglądać rzeczywistość, dlatego wzbraniałem się przed dłuższymi związkami. Jednak w pewnym momencie swojego życia, po latach obserwacji rodzin moich przyjaciół, wiedziałem, że to, co się dzieje w moim „domu" nie jest regułą. Patrząc wczoraj na rodziców Callie, wyobraziłem sobie nas na ich miejscu. Po raz pierwszy wybiegałem myślami do przodu, nie mogąc się doczekać przyszłości. Uczucia, które były wymalowane na ich twarzach były realistyczne i mimo, że upłynęło już pewnie kilkadziesiąt dobrych lat, od kiedy są razem, nadal czuć było miedzy nimi chemię.

Chciałem, żeby i moje przyszłe życie tak wyglądało. Już wiem, że zrobię wszystko, by dotrzeć do takiego stanu rzeczy.

Wczoraj wieczorem Callie nalegała na wyjście. Musiała rozładować stres, kłębiący się w niej od dobrych kilku dni, a ja wydałem się jej idealnym kompanem. Obserwowałem, jak napięcie znika z jej ramion i twarzy. Co dziwne, czułem, jak te same emocje odpływają ze mnie. Czy tak wygląda zakochiwanie się? Teraz, kiedy czuję resztki zapachu jej perfum ulatniające się z włosów szatynki, nie mam ochoty wstawać. Obejmując ją ramieniem, czuję się jak pięciolatek tulący swoją ulubioną przytulankę. Mania własności i te sprawy.

- Callie - szturcham ją delikatnie, nie mogąc się wyswobodzić z jej żelaznego uścisku. Powoli podnosi zaspane powieki, na co kąciki moich ust automatycznie unoszą się ku górze. - Witaj śpiochu!

Całuję ją delikatnie w czubek głowy, a ona bardziej wtula się w moje ramiona.

- Mamy sobotę, prawda? Błagam powiedz, że mamy sobotę.

- Niestety nie. Też wolałbym tu zostać, ale jeśli za chwilę się nie podniesiemy, to spóźnimy się do pracy.

- Grrrrr. No dobra.

W ekspresowym tempie wydostała się z moich ramion, kierując się do swojej torby, stojącej przy szafie.

- A co z tobą? - Zapytała, odwracając się w moją stronę.

- Mną się nie przejmuj. Wystarczy mi pięć minut.

Puściłem jej oczko i patrzyłem jak przewraca oczami.

- No leć!

Zostawiła mnie samego. Chwyciłem laptopa z szafki nocnej. Niestety okazał się rozładowany, jak to zwykle bywa, więc musiałem wstać, żeby podłączyć go do ładowania. Po uruchomieniu tego wszystkim dobrze znanego pożeracza czasu, od razu zalogowałem się na pocztę. Dziesięć nowych maili. Nic nadzwyczajnego. Szybko przejrzałem wszystkie i odpisałem na co ważniejsze. Kiedy kończyłem, zauważyłem, że Callie podchodzi do mnie z kubkiem kawy.

- Pomyślałam, że ci się przyda. Podrzucisz mnie? - Uśmiechnęła się czarująco. I jak jej odmówić? W sumie i tak planowałem to zrobić.

- Tylko skończę.

- Okej. Nie będziesz miał nic przeciwko, jeżeli zostawię sobie cześć rzeczy?

Spojrzałem na nią wymownie. W takim tempie nie ma szans, żebym szybko to skończył.

- Okej, już daję ci pracować, ale żebyś nie przeżył szoku, kiedy poprzestawiam meble w salonie.

- Co?

- Oj no tylko żartowałam. Pracuj tam sobie.

Coś czuję, że związek będzie niezapomnianym przeżyciem.

***
Po podwiezieniu Callie, udałem się do biura matki. Mimo, że przychodziłem tu regularnie od jakiegoś tygodnia, sekretarka nie ukrywała zdziwienia widząc mnie. Sytuacja między mną, a rodzicami była tutaj wszystkim doskonale znana.

- Witaj Jullianie. - Przywitał mnie powitalny buziak w policzek. Tess była moją dobrą znajomą jeszcze z czasów liceum. Spędziliśmy razem kilka nocy, ale nigdy nic poza tym.

- Hej. Mama u siebie?

- Jak zwykle. Twoje biuro jest już prawie gotowe. Myślę, że pod koniec przyszłego tygodnia będziesz mógł się wprowadzić, o ile do tego czasu nie postanowisz nas opuścić.

- Hahaha. Chcesz mnie już wykurzyć?

- Ktoś musi ci uświadomić, na co się piszesz.

- Doskonale to wiem.

- W takim razie w ogóle cię nie rozumiem.

- Uwierz mi, ja sam też nie.

- Jullian! Miałeś być tu dwadzieścia minut temu! Czas to pieniądz.

- Cześć mamo. - Przywitałem się najmilej jak umiałem.

- Do mojego gabinetu!

- Smoczyca wzywa. - Szepnąłem konspiracyjnie i udałem się za matką.

- Wiesz, że nie możesz się tak spóźniać. - Dobre wychowanie przede wszystkim, cała mama.

- Tak wiem, ale to była nadzwyczajna sytuacja. Zresztą rano zająłem się częścią spraw.

- Zauważyłam. - Powiedziała siadając w swoim fotelu.

- Za pięć minut masz spotkanie z Robinsem, o którym zdaje się zapomniałeś.

Poszperałem w pamięci i musiałem przyznać jej rację. Tak właściwie, kto to w ogóle był?

- To ten nowy...

- Informatyk - dokończyła, ku mojej uldze, za mnie. - Będzie czekał w swoim biurze, drugie od wejścia. Wiesz, co robić. Kiedy skończycie, wróć tutaj.

- Tak jest.

- Jullian, to poważna robota. Jesteśmy na rynku od dobrych kilku lat i chcemy się jeszcze trochę utrzymać. Czy mógłbyś nie zaprzepaścić tego?

- Dam z siebie co w mojej mocy. Nie tylko tobie zależy na tej firmie.