ever liar 14

od środy zacznę wstawiać nowe opowiadanie i liczę, że wam się spodoba :) pod poprzednim rozdziałem nie było ani jednego komentarza, więc nie powinnam wstawiać tego rozdziału bo jak widać chyba nikt tego nie czyta :( mam nadzieję że się mylę i tym razem będzie pod tym opowiadaniem większy odzew z waszej strony :D

-----------

Rozdział z perspektywy Nicka:

Czy wszyscy dzisiaj powariowali? Co takiego się stało, że każdy, kto mnie mija mówi, że mi współczuje? Kompletnie oszaleli. Przecież nikomu z mojej rodziny nic się nie stało, ani nic z tych rzeczy.

Wczoraj nie poszedłem do szkoły. Błąkałem się po lesie, ciskając tu i ówdzie ogniste kule. Miałem ochotę spalić wszystko dookoła, żeby przestać myśleć o zdradzie Kate. Jak mogła całować się z Chrisem chwilę po tym jak do mnie wróciła? Dobra ja też ją kiedyś zraniłem, ale to co innego. Wtedy nie miałem wyboru, a teraz ona tak mnie potraktowała.

Wracając do domu i przywracając do normalnego stanu zniszczone uprzednio drzewa natknąłem się na Violett.

- Hej – zawołała radośnie i mnie objęła.

- Siemka – odparłem bez przekonania.

- Czemu Cię nie było w szkole? Coś się stało Nick? Wiesz, że możesz mi powiedzieć o wszystkim.

- Dostałem ostatnio od Kate smsa ze zdjęciem – mówiąc to, wyjąłem z kieszeni telefon i pokazałem Violett zdjęcie Kate z Chrisem. Nie była tym zbytnio zaskoczona.

- Mówiłam Ci, że tak to się skończy. To nie jest odpowiednia dziewczyna dla ciebie. Zaufaj mi ona będzie cię tylko ranić. Sam widzisz.

- W sumie to masz rację – przyznałem z ciężkim sercem.

- Nick, może moglibyśmy spróbować jeszcze raz być ze sobą? Wiem, że głupio robię prosząc cię o to teraz, ale powinniśmy się do siebie przyzwyczaić i …- nie dałem jej dokończyć i pocałowałem ją. Prawdę mówiąc, nie wiem, dlaczego to zrobiłem, ale w końcu raz się żyje.

Wydawała się być zadowolona z tego obrotu sytuacji. To oznaczało moją zgodę na bycie z nią. Odprowadziłem ją do domu i odebrałem Meg ze szkoły.

***

Taaa… wczorajszy dzień był dziwny, ale ostatecznie nie skończył się źle.

Kiedy wszedłem do szkoły zobaczyłem miliony plakatów rozwieszonych na całym korytarzu. Przedstawiały one zdjęcie, które znałem już na pamięć. Kate w swoim zielonym płaszczu siedziała na ławce praktycznie stykając się ustami z Chrisem. Nie mogłem na to patrzeć. Teraz już wiem, o czym mówili mi moi znajomi. Wpadłem w szał i zacząłem je zrywać. Kiedy skończyłem odwróciłem się i wpadłem prosto na moją ex. Szybko minąłem ją i podszedłem do szafek, przy których stała Violett z przyjaciółkami. Pocałowałem ją mocno, żeby pokazać Kate, że nic już dla mnie nie znaczy, mimo, iż nie była to prawda.

Nagle usłyszałem trzask i wszystkie okna na korytarzu posypały się w drobny mak. Stanąłem do nich tyłem przy okazji okrywając Violett moją kurtką. Po chwili było już po wszystkim. Na twarzach wszystkich zgromadzonych malował się szok i przerażenie. Odłamki szyb zraniły twarze kilku osób, które nie zareagowały dość szybko. Nikt nie wiedział, co mogło być przyczyną tego wypadku. Wiatr dziś nie był wystarczająco silny by wybić tyle szyb, a żaden z uczniów nie był na tyle głupi, żeby wywinąć wszystkim taki żart. Cały czas obejmowałem Violett, która cała trzęsła się ze zdenerwowania. Kilka osób trafiło już do gabinetu pielęgniarki na opatrzenie ran, a reszta powoli udawała się do swoich klas.

Rozglądałem się wokoło szukając Kate, ale nigdzie jej nie było. Pewnie już jest w klasie. Dyrektor wraz ze strażą pożarną, która przyjechała zaraz po wypadku, sprawdzał stan okien. To nie do pomyślenia, żeby takie rzeczy działy się bez żadnego konkretnego powodu, ani przyczyny. Jednak ja miałem swoją teorię.

To musiała być robota jakiegoś czarownika lub czarownicy, bo nikt inny nie byłby w stanie siłą woli wybić piętnastu okien.