Call me XIII

Już tłumaczyłam się w komentarzu pod poprzednim postem, ale nie zaszkodzi wspomnieć i tutaj. Ostatnio wszystkie rozdziały piszę na telefonie, ale żeby nie było koszmarnych literówek, muszę wszystko jeszcze raz przeglądać na komputerze, na którego nie mam czasu wchodzić. To jedna z wielu przyczyn, tak opóźnionego dodawania rozdziału. 

Mam przygotowanego świątecznego oneshota i chciałabym was prosić abyście w komentarzach zdecydowali czy mam go wstawić czy też nie. Jeśli tak, pojawi się on około poniedziałku ;)

-Callie-

Nie wiedziałam od czego zacząć. Kiedy zobaczyłam się w lustrze, przeraziłam się. Dawno nie spałam z pełnym makijażem na twarzy i wszystkim, którym przyszłoby do głowy tego spróbować serdecznie odradzam – po przebudzeniu nie będziecie wyglądać jak śpiące królewny, już raczej jak klauny wyjęte z dziecięcych koszmarów. Umyłam się i przebrałam. Nie chciało mi się myć głowy, która nadal nieco pulsowała, dlatego związałam włosy w wysoki, niechlujny kok. Zwykle tak się prezentuję, kiedy jestem chora i nikt mnie nie widzi. Nie mogłam znaleźć żadnej nieużywanej szczoteczki, a zapach alkoholu pochodzący z moich ust trochę mnie denerwował, dlatego użyłam szczoteczki Julliana. Średnio gotowa na spotkanie ze światem weszłam do kuchni, gdzie czekały na mnie same pyszności. Jestem chyba jedną z największych fanek gofrów. Mogę je jeść w każdym wydaniu, a w połączeniu z brzoskwiniami mogłyby być jedynym posiłkiem, który spożywałabym do końca życia.

- Chyba częściej będę wpadać do ciebie na śniadania – powiedziałam siadając na krześle naprzeciw Julliana.

- Jestem zbyt leniwy, żeby robić takie śniadania częściej, ale jak najbardziej zapraszam. – Rzucił mi piękny uśmiech. – A teraz zabieraj się do jedzenia.

- Tak jest, proszę pana.

- Całkiem ładnie ci w moich ciuchach.

Zarumieniłam się na to stwierdzenie, ale niemal od razu skarciłam się za to w myślach, w końcu miałam Johna, który…

- O cholera. – Szybko pobiegłam po swój telefon. Chwilę później usłyszałam za sobą kroki mężczyzny.

- Stało się coś?

- Miałam wrócić do domu na noc, więc pewnie John się o mnie martwił. O matko, jak mogłam o nim zapomnieć.

Nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić, jak musiał się czuć, kiedy nie wróciłam na noc, a na domiar złego nie dałam mu żadnego znaku życia. Ja by na jego miejscu chyba oszalała. To dziwne, nie mam żadnej nowej wiadomości, nie mówiąc już o nieodebranym połączeniu. Czy ja czegoś nie pamiętam?

- Napisałem do niego wczoraj, żeby się nie martwił, bo nocujesz u koleżanki.

- Że co!?

- Pomyślałem, że John może się martwić i chciałem mu tego oszczędzić.

Skołowało mnie to. Z jednej strony dobrze, że to zrobił, ale z drugiej grzebał w moim telefonie. Ostatecznie wdzięczność zwyciężyła.

- Dziękuję, że to zrobiłeś.

Nie widziałam, co mogłabym dodać, dlatego wróciłam do kuchni i na powrót zaczęłam jeść moje gofry.

- Gniewasz się na mnie.

- Nie, po prostu zdziwiło mnie, że o tym pomyślałeś.

- Nie ma sprawy. Gdybyś była moją dziewczyną też bym się bał i chciał wiedzieć czy wszystko z tobą w porządku.

Zjedliśmy w ciszy. Zaoferowałam, że pozmywam naczynia, ale Jullian nie chciał mi na to pozwolić.

- To mój dom, więc pozwól, że sam się tym zajmę.

- Ale chciałabym ci się jakoś odwdzięczyć za przygarnięcie mnie. Może ja pozmywam, a ty powycierasz?

Po jego spojrzeniu widziałam, że nie jest zachwycony. Niestety kochany, ale natrafiłeś na nieustępliwą kobietę.

- Nie odpuścisz, prawda? – Widząc mój wzrok, nie potrzebował słów. – Niech ci będzie.

Zgarnęłam talerze, ale Jullian dosłownie sprzątnął mi je sprzed nosa.

- Ej!

- Nie mówiłem, że na to też ci pozwolę.

Dźgnęłam go palcem w bok i zabrałam się za zmywanie. Poszło nam to dosyć sprawnie.

- Powinnam się już zbierać. Jeszcze raz bardzo dziękuję ci za wszystko i do usłyszenia wieczorem?

- Odprowadzę cię. Nawet nie wiesz gdzie konkretnie jesteśmy.

Na to nie wpadłam.

- No okej. – Chwyciłam swoje rzeczy i wyszliśmy na dość ciepłe jesienne powietrze.

- Co planujesz robić po powrocie na stałe do Nowego Jorku? – Zapytałam.

- To co robiłem do tej pory.

- Nie chciałbyś czegoś zmienić w swoim życiu?

To pytanie pozostawiłam otwarte, ponieważ znaleźliśmy się już pod moim domem. Pożegnałam się z Jullianem, życząc mu przyjemnej podróży.