ever liar 51

tak jak obiecałam jest i kolejny rozdział, a komentarzy tak jakoś mało :( 

ten rozdział może trochę zszokować. miłego czytania :D

------------------------

- O czym ty znowu mówisz Violett? – zapytałam dziewczynę, która miała na sobie sukienkę łudząco podobną do mojej.

- Nie udawaj głupiej Kate – odwarknęła mi.

Mierzyłyśmy się wzrokiem przez kilka dobrych minut. Czułam, że trwałoby to dużo dłużej, gdyby nie nagły wybuch Viol. Rzuciła się ona na mnie wywracając na ziemię. Zaczęła szarpać moje włosy, kiedy chłopcy nas rozdzielili. Nick został ze mną, podczas gdy Mac odciągał Violet nieco dalej. Zauważyłam, że przyglądał się jej uważnie, jakby wpadł na jakieś rozwiązanie.

- Puść mnie – wrzasnęła mu prosto w twarz moja napastniczka, jednak mój przyjaciel nadal trzymał ją w żelaznym uścisku.

- To ty mnie tu sprowadziłaś? – zapytałam.

- A myślałaś, że kto? Nie przypuszczałam tylko, że tych dwóch cię znajdzie, w końcu nałożyłam dobre blokady. Nie wiem jak im się to udało – wycedziła.

- To ty tańczyłaś ze mną na balu? – tym razem dla odmiany pytanie zadał jej Nick.

W odpowiedzi uśmiechnęła się tylko.

- Wiedziałem, że coś jest nie tak. Kiedy mnie pocałowałaś, wszystko było jasne. Kate nie zrobiłaby tego z własnej woli.

- Zaraz, czy ktoś mógłby mnie oświecić? – zapytałam zainteresowana.

- Violet zmieniła się w ciebie i próbowała mnie odzyskać. Nie wyszło tak jak chciała.

Zrobiło mi się jej szkoda. Wiem, że ciężko jest kochać kogoś, kiedy ta osoba nie odwzajemnia twoich uczuć. Jest się wtedy zdolnym do każdego rodzaju szaleństwa. Widać było, że Nickolaj jest dla niej bardzo ważny.

- Wybaczam ci.

Na moje słowa wszyscy obecni zamarli z wyrazem szoku w oczach. Wiedziałam, iż postępuję właściwie. Nigdy nie zapomnę tego piekła, które mi urządziła, ale byłam prawie pewna, że jeśli ja jej wybaczę, sytuacja między nami ulegnie zmianie. Może nie jakiejś drastycznej, ale zawsze jakiejś.

Ciszę, która między nami zapadła przerwał Mac.

- Wiem, że to nie jest najlepszy moment, ale chyba znalazłem twoją rodzinę Kate.

Nick i ja wytrzeszczyliśmy na niego oczy. Viol nic o tym nie wiedziała i jakoś nie czułam się z nią na tyle blisko, by się tym dzielić.

- Mac masz rację. Nie możemy tego odłożyć na później?

- Niestety nie. Violet, kiedy obchodzisz urodziny? – zapytał mój przyjaciel. To było niedorzeczne.

- Myślisz, że ci odpowiem? Chyba żartujesz sobie ze mnie – odparła.

- Słabo maskujesz swoje myśli. A więc dziewiętnasty grudnia. Tak samo jak Kate. Wiecie, że macie takie samo znamię za uchem? Nick tylko nie mów mi, że tego nie zauważyłeś?

Spojrzałam na mojego byłego chłopaka. Chyba właśnie łączył fakty.

- Tak myślałem – kontynuował Mac. – Chyba zaraz będziemy mieli gości, którzy nam wszystko wyjaśnią.

Na jego słowa zza drzew wyszła jakaś para. Obrzucili nas uważnym, zagubionym spojrzeniem. Mężczyzna mniej więcej w wieku mojego ojca zbliżył się do Maca, który wypuścił ze swojego uścisku Violet. Pobiegła ona do kobiety.

- Katherin oto twoi rodzice i najwidoczniej twoja siostra bliźniaczka.

O mało nie dostałam zawału słysząc Maca. Wsparłam się na Nicku. Mój świat obrócił się do góry nogami. Ludzie, których poszukiwaniem zajmowałam się w ciągu ostatnich kilku miesięcy, od tak pojawili się nie wiadomo skąd.

Moja „mama” miała łzy w oczach. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Czy podejść do niej, czy jednak zachować pewien dystans. Jednak najbardziej wpłynęła na mnie informacja o tym, że mam siostrę.

- Chyba na dziś wystarczy mi wrażeń. Nick zabierz mnie do domu – powiedziałam.

Musiałam to wszystko przemyśleć. Potrzebowałam czasu.

- Katherin zaczekaj. Chcielibyśmy z tobą porozmawiać i wszystko ci wytłumaczyć – powiedział mój „tata”.

- Możemy to odłożyć na jutro? Przepraszam, ale jestem zmęczona.

Skinęłam im głową i ruszyłam podpierając się na Nickolaju.

- Chcesz o tym porozmawiać? – zapytał, kiedy odeszliśmy.

- Nie. Tak. Nie wiem. Co ja mam o tym myśleć?

- Na twoim miejscu też bym nie wiedział. Spotkaj się jutro z nimi. Nawet, jeśli to dla ciebie bolesne, to myślę, że powinnaś się dowiedzieć, co się stało, że musieli cię oddać. Jeśli chcesz mogę iść tam z tobą – zaproponował.

- Nie. Myślę, że sama muszę się z tym uporać. Tak właściwie, to która godzina?

Nick spojrzał na swój telefon, który trzymał uprzednio w kieszeni marynarki.

- Dziesiąta.

Czułam, że o czymś zapomniałam. Nic dziwnego, w końcu tyle się dziś wydarzyło.

- Dziękuję ci jeszcze raz, że przyszedłeś po mnie.

- Nie ma za co. Wiesz, że możesz na mnie liczyć.

Doszliśmy już pod mój dom. Nick pochylił się nade mną, żeby dać mi buziaka w policzek. Tym razem pozwoliłam mu na to. Ostatni raz go przytuliłam i weszłam do rozświetlonego przedpokoju.