ever liar 38

stwierdziłam, że do wakacji postaram się skończyć to opowiadanie, więc raczej nie spodziewajcie się nowych rozdziałów Elizabeth. ale nie martwcie się póki co :D
https://www.youtube.com/watch?v=2_jEKKUTEDM

----------------------------- 

Ze spuszczoną głową przeżyłam resztę lekcji. Rano napisałam do Maca. Miałam się z nim spotkać po południu, żeby poćwiczyć. Nie mogłam się doczekać chwili, w której będę się mogła w końcu wyżyć.

Po drodze na spotkanie wstąpiłam jeszcze na chwilę do domu. Nasypałam Dimce jedzenie do miski, przebrałam się w wygodniejsze ciuchy, na które narzuciłam kurtkę, związałam włosy w wysokiego koka i, łapiąc po drodze telefon, ruszyłam do lasu. Miałam dziwne wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, ale postanowiłam je zignorować. 

Mac czekał na mnie przy głównej ścieżce. Gdy tylko go zobaczyłam, ogarnęła mnie ulga i zrobiłam coś, czego nie miałam w zwyczaju – rzuciłam mu się w ramiona, o mało go nie przewracając. Na szczęście nie zapytał mnie, o co chodzi, tylko przycisnął mnie mocniej do siebie. Staliśmy tak chwilę. Kiedy się od niego odsunęłam, na mojej twarzy zagościł uśmiech.

- Dziękuję – powiedziałam.

- Rozumiem, że nie powiesz mi, o co chodziło? – zapytał.

Pokręciłam przecząco głową.

- No to chodźmy.

Ruszyliśmy w stronę znanej już mi polany. Kiedy mój przyjaciel włączył kopułę, zdjęłam z siebie kurtkę i rzuciłam ją na ziemię.

- Bierzmy się do roboty – powiedziałam.

- Okej. Magia to nie tylko zmyślne zaklęcia, czy siła woli. Każdy czarodziej musi znać serię specjalnych znaków, które pomagają mu w kontrolowaniu żywiołów. Czasami kreśli się je na ziemi, a czasami wystarczy zapamiętać jeden gest, czy pociągnięcie ręką. Zaczniemy od czegoś prostego. Z którym żywiołem czujesz się najbardziej zżyta?

- Możesz ciut jaśniej?

Westchnął.

- Kiedy byłaś mała, lubiłaś chodzić jeździć nad wodę, ganiać się z wiatrem, chodzić na przechadzki do lasu, czy może siadać i grzać się przy ognisku?

Przestudiowałam swoje wspomnienia.  Prawdę mówiąc lubiłam każdą z tych czynności, ale chyba najbardziej lubiłam bawić się z wiatrem.

- Wiatr – odparłam.

- Dobrze. To znaczy, że jest on tak jakby twoim głównym żywiołem. Będzie ci najłatwiej nad nim zapanować.

- Coś, jak w „Akademii Wampirów”?

- Powiedzmy, tylko u nas działa to odrobinę inaczej. Zaraz ci to zaprezentuję. Ja najlepiej dogaduję się z ziemią.

Mówiąc to poruszył ręką trzy razy na przemian w lewą i w prawą stronę. Wydawało się, że z jego dłoni sypie się srebrzący się proszek. Chwilę później z ziemi wyłoniła się mała konwalia. Kiedy chciałam ją zerwać, Mac pstryknął palcami i już jej nie było.

- Wow niezłe.

- Tak wiem. Ale znacznie ciężej mi idzie na przykład z wodą, chociaż potrafię już trochę nad nią zapanować.

Na potwierdzenie swoich słów zatoczył ręką podwójne koło. Z jednego palca zaczęła tryskać woda.

- Czarodziej, który jest mocnej zżyty z tym żywiołem potrafi takim ruchem nawet zalać całe miasto.

- A co mogę zrobić z powietrzem? – zapytałam.

- Jest ono przydatne np. ze względu na samoobronę. Osoby takie, jak ty potrafią usunąć powietrze z płuc kogoś innego, unieść go w powietrze, teoretycznie mogę to też zrobić ze sobą. Teraz chyba już wiemy, dlaczego tak często wzlatujesz nad ziemię. Tyle, że każdy potrzebuje nieustannego szkolenia.

- Pokaż mi, jak cię wznieść.

Mac podszedł do mnie i chwycił moją rękę.

Zanim zdążył cokolwiek mi pokazać, ktoś przebił się przez kopułę za nami. W jednej chwili obróciliśmy się i naszym oczom ukazała się dobrze znana mi postać.

- No pięknie, tylko ciebie brakowało mi dziś do szczęścia.